De 100 mijl van Sint Annen, editie oktober 2020

Verslag Eddy(Aede) Bakker: De 100 Mijl van Sint Annen, een bedevaart naar mezelf

Jacobschelp 100 Mijl van Sint Annen

De oktobereditie is dit jaar een vollemaansloop. Perfect voor een pelgrimstocht, die deels over het Jacobspad gaat. Met startnummer 11 weet je dat je naar je hart moet luisteren, beslissingen nemen en hulp vragen aan anderen. De Jacobsschelp is het symbool, dat staat voor oerkracht. Die heb ik zaterdag op zondag verdiend, omdat ik de 100Mijl van Sint Annen nu twee keer heb uitgelopen!

In de partytent zat ik in mijn bubble van 3 x 3 meter. Toen Gerik bekend maakte dat hij toch nog een 100 Mijl zou organiseren maakte mijn hart een huppelsprong. Een mooi vervolg op de 24 uur van Deventer! De slotronde naar Betlehem en de lange weg rond Groningen ging ik proeflopen. Enerzijds om het parcours te verkennen, anderzijds omdat mijn hoofd me influisterde dat ik misschien te weinig trainingsuren had gemaakt sinds Deventer. Dat hoofd, dat zorgt voor twijfel, sleepte ik mee door de nacht heen. Zou ik me kunnen kwalificeren voor de Elfstedentocht of staat me iets anders te wachten? Als de klok van Sint Annen luidt ben ik onderweg naar een antwoord op mijn gebed.

Hoewel ik langzaam van start ga sluipt de overmoed binnen. Ik trap in mijn valkuil door te luisteren naar mijn hoofd in plaats van naar mijn hart. Ik begeef me op glad ijs door te pretenderen dat ik de 100 mijl in 21 uur zal lopen. Tegelijkertijd voel ik in de loop van de eerste ronde dat ik dan mijn lijf wel moet kunnen meesleuren. De bedoeling was om van deze reis ook nog een beetje te kunnen genieten. Hoe dan!?

Het universum zorgt voor een passend antwoord. Er ligt inmiddels een aardig bont tapijtje van herfstblad. Takken en kuilen kunnen mijn ogen niet goed onderscheiden in het donker. Het heeft bovendien geregend wat plaatselijk de klei glibberig maakt. Ik besluit te gaan wandelen.

Zodra ik weer verharde grond onder mijn voeten krijg, pak ik het tempo weer op. Ik word afgeleid door een kerk, die te pronken staat in de schijnwerpers en ga daarvan een foto maken. Uit ervaring weet ik dat dit me ontspant en zo voorkomt dat ik mezelf te veel druk opleg.

Als het bord Scharmer ineens opdoemt gaan alle alarmbellen rinkelen! Door een navigatiefout ben ik 5 km uit de koers. Mijn klokje geeft aan dat ik 70 km heb gelopen en dan popt de gedachte op om dan meteen maar door naar huis te lopen…

Dit is echter niet bevredigend. Het plan Elfstedentocht mag ik even loslaten. Ik kan er nog steeds een pelgrimstocht van maken en open staan voor wat er nog komt.

Dan heb ik echter wel 10 km extra op mijn teller staan op het einde van de rit… Mentaal word ik behoorlijk op de proef gesteld. Ik heb inmiddels geleerd dat uitstel niet altijd nodig is en opgeven geen optie. Dat wil ik vandaag in de praktijk brengen.

Mijn benen protesteren nu regelmatig, maar op mijn commando ‘5,4, 3,2, 1, GO’ krijg ik mijn stijve benen na het wandelen steeds weer in de ‘running mode’. Ik finish in 27:58:42. Wat een survivaltocht was dit! Mentaal zit het nu wel goed. Maar is dit echt hoe ik wil hardlopen? Moet mijn hoofd vanaf nu maar eens de regie loslaten?

Met een fit gevoel stond ik vanmorgen op. Afgezien van wat spierpijn en een ingetapete blaar ben ik heel gebleven. het volgende komt in me op:

Ik zie een loper die het wedstrijdelement loslaat. Tijd en afstand zijn nietszeggend geworden. Lopen is een manier van reizen naar mezelf. Dat gevoel wil ik met anderen delen. Uitgangspunt daarbij is de regie houden over je eigen reis naar vrijheid. Want dat is waar ik naar op zoek ben. Dat is mijn bron.

Ik ben benieuwd welke wegen zich nu voor me openen. Mijn hart stroomt over van energie. Het hoofd mag even zwijgen. Ik heb de strijd met mijn ego gewonnen.

Finish Eddy(Aede) Bakker, 100 mijl van Sint Annen